Όταν πέρσι προς το τέλος του καλοκαιρού κυκλοφόρησαν οι φήμες για την οικονομική κατάρρευση της ιστορικής εταιρείας οίνου και ποτών ΤΣΑΝΤΑΛΗ, πολλοί πίστευαν πως θα βρεθεί έστω στο “…και πέντε” μια βιώσιμη λύση για την εταιρεία και η εταιρεία θα σωθεί από την χρεωκοπία.
Ακολούθησε ένας σκληρός χειμώνας με διαπραγματεύσεις ειδικά με τους επιχειρηματίες αδελφούς Γεωργιάδη από την Σουηδία, ώστε να βρεθεί μια λύση διάσωσης, όπως ήταν εκείνη της εταιρείας ΜΠΟΥΤΑΡΗ. Προσωρινά δόθηκε μάλιστα η εντύπωση πως θα βρεθεί η σωτήρια λύση, καθώς η εταιρεία των αδελφών Γεωργιάδη Sterner Stenhus είχε προχωρήσει στην ενοικίαση των αμπελώνων της ΤΣΑΝΤΑΛΗΣ.
Παρόλο που ο όμιλος των αδελφών Γεωργιάδη ενδιαφερότανε για το βαρύ όνομα της εταιρείας, τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου όπως θα το ήθελαν οι δύο πλευρές. Το χρέος των 60 εκατομμυρίων που βάρυνε την εταιρεία ήταν δυσβάσταχτο και μη βιώσιμο να αποπληρωθεί. Έτσι η ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΣΑΝΤΑΛΗΗΣ Α.Ε. ύστερα από 123 χρόνια λειτουργίας κατέθεσε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης τη αίτηση πτώχευσης της εταιρείας και αναστάλθηκε κάθε παραγωγική και εμπορική δραστηριότητα της, ενώ στο δρόμο οριστικά βρέθηκαν οι 200 και πάνω υπάλληλοι της.
Η Ευάγγελος Τσάνταλης Α.Ε. ήταν πρωτοπόρος και το μεγαλύτερο όνομα ελληνικού οίνου, αλλά και του ούζου στην Ελλάδα και ιδιαίτερα δημοφιλής στο εξωτερικό. Διέθετε 5.060 ιδιόκτητα στρέμματα που βρισκόταν σε Νάουσα, Ραψάνη, Λιτόχωρο, Άγιο Παύλο, Μαρώνεια της Θράκης και φυσικά στο Άγιο Όρος. Ταυτόχρονα είχε 5.700 στρέμματα σε Αμύνταιο, Αριδαία, Δαμάσι, Γρεβενά, Μεσημβρία υπό την συμβεβλημένη μορφή.
Το πρώτο πλήγμα σύμφωνα με τις πληροφορίες ήταν η περίοδος της καραντίνας, όταν οι πωλήσεις οίνου που προερχόταν από την εστίαση κόπηκαν μαχαίρι. Το δεύτερο χτύπημα, που ήταν ίσως ακόμη πιο δυνατό προήλθε μετά από τις κυρώσεις της Ε.Ε. και την απαγόρευση των εξαγωγών προς την Ρωσία, όπου η ΤΣΑΝΤΑΛΗΣ είχε σημαντική παρουσία. Όμως το βασικότερο πλήγμα ήταν μακροχρόνιο και προήλθε από την άνοδο του ανταγωνισμού. Ειδικότερα αυτού των “μικρών ετικετών”. Η ραγδαία άνοδος της κουλτούρας του μικρού οινοποιείου άνθισε τα τελευταία χρόνια. Αυτό ήταν και αυτό που ουσιαστικά λύγισε τόσο την Μπουτάρη, όσο και την Κουρτάκη. Οι καταναλωτές και ειδικότερα του οίνου είναι μια από της πιο “ψαγμένες” κατηγορίες καταναλωτών. Τα προϊόντα που προέρχονται από μαζική παραγωγή πλέον δεν καλύπτουν τις ανάγκες τους και επιλέγουν μικρά οινοποιεία. Ταυτόχρονα ήρθε και η στροφή, ειδικά των νέων γενεών, προς άλλες κατηγορίες όπως την μπίρα. Η κουλτούρα του κρασιού σιγά σιγά αλλάζει και η νέα γενιά φαίνεται πως προτιμά μια μπίρα από ένα ποτήρι κρασί.